Tijdens onze reizen naar Amerika hebben wij overnacht in ons eigen tentje, in canvastenten, in cabins, in goedkope en dure motels / hotels, in lodges (in nationale parken), maar nog nooit in een Bed & Breakfast. Deze keer hebben we besloten om dat ook eens uit te proberen: één nacht in een Bed & Breakfast in Bethel en twee nachten in een Bed & Breakfast in Bar Harbor. Gisteren kwamen we aan in de Austin's Holidae House B&B van het echtpaar Laurence en Marcia Austin, een sympathiek, wat ouder echtpaar.
We werden ontvangen door meneer Laurence. We hebben deze B&B telefonisch geboekt en door de telefoon klonk hij al heel Engels. Hij blijkt dat ook te zijn. Hij is 41 jaar geleden vanuit Engeland naar Amerika verhuisd voor zijn werk en via allerlei omzwervingen uiteindelijk in Bethel beland. "Everyone has a lifestory" zoals hij zelf zegt. Ondanks al die jaren in Amerika is hij nog steeds op en top een Engelsman, een type klassieke butler. Qua uiterlijk lijkt hij heel erg op Frits Bolkestein, ware het niet dat hij alle keren dat wij hem hebben gezien een schort droeg (maar misschien draagt Bolkestein thuis ook wel de hele tijd een schort).
Mr.Laurence is een leuke man. Als wij hem een compliment geven voor zijn voortreffelijke ontbijt legt hij uit dat de appelsap is gemaakt van verse appels uit de plaatselijk boomgaard, het brood is door Marcia gebakken, evenals de scones en de jam, de eieren zijn afkomstig van een "happy chicken" en de ham van een "not so happy pig".
Voor wat betreft de kamer: deze is Victoriaans ingericht. We durven haast niets aan te raken, bang dat we iets beschadigen.
 |
| De bovenkant van het hemelsbed steunt niet op de poten maar zit vast aan het plafond! |
Eigenlijk is de kamer een beetje vreselijk maar iedereen zijn eigen smaak. Het is in ieder geval heel speciaal om ook een keer in zo'n klassiek ingerichte B&B te overnachten (en duur).
Na het ontbijt vertrekken we richting Acadia NP. Het is een reisdag. Onderweg staat ook nog een bezoek aan het Grafton Notch State Park op het programma. Als we Bethel uitrijden zien we naast de weg opeens nog een kleine witte Covered Bridge.
Eigenlijk zijn we een beetje Covererd Bridges moe. De eerst paar covered bridges werden door ons van voren en van achter, van links en van rechts, en als het kon ook nog eens van onder en van boven gefotografeerd, maar nu maken we slechts één fotootje van voren en rijden dan weer door. Als we even verderop een bordje zien met een verwijzing naar een andere covered bridge, laten we deze letterlijk links liggen.
Op weg naar het Grafton Notch State Park zien we ook weer de nodige gekleurde bomen.
En wat voor de covered bridges geldt, dat geldt eigenlijk ook een beetje voor de gele en rode bladeren. We hebben er al heel veel van gezien. We proberen ze dan ook steeds meer op een creatievere manier te fotograferen.
En aangezien driemaal scheepsrecht is: niet alleen zijn we een klein beetje covered bridges en gekleurde bladeren moe, maar ook een beetje watervallen moe. Ook daarvan hebben we er al veel van gezien. Niet dat ze niet mooi zijn, maar toch. Desondanks stoppen we even om een waterval in het park te bekijken. Er ligt overigens een heel mooie picknickplaats bij.
En aangezien we al geestelijk een beetje moe zijn, dan kunnen we net zo goed ook lichamelijk een beetje moe worden. We gaan dus wandelen.
 |
| Martin en Marianne aan de wandel |
Dat is geen slim plan. We hadden gewoon twee keer via de "gemakkelijke weg" moeten gaan. Via de rode route moet je in ongeveer een kilometer een hoogteverschil overwinnen van 300 meter.Dat is een gemiddeld stijgingspercentage van 30% en dan is het eerste gedeelte nog vrij vlak ook. Het valt dan ook niet mee - en dan zeg ik het nog heel voorzichtig. Het eerste stuk is nog goed te doen, maar al spoedig komt er een stuk met veel boulders waar we over heen moeten. Er zijn grote stukken bij waar we bijna op handen en voeten omhoog moeten klimmen.
De boulders op bovenstaande foto stellen niets voor. Bij de moeilijke boulders nemen we geen foto's meer. We hebben onze fototoestellen dan al lang opgeborgen om beide handen vrij te hebben bij het klauteren. Elke keer hopen we dat er een einde aan het boulderveld komt, maar het gaat maar door, steeds nieuwe rotsblokken met een rood tekentje er op dat aangeeft dat het pad die kant opgaat. We krijgen al snel spijt dat we gekozen hebben voor de rode route. Maar uiteindelijk bereiken we de top van Table Rock. Ik kan wel zeggen behoorlijk klimmoe.
En als nu de beloning groot is, dat wil zeggen een mooi uitzicht, maar dat is niet zo. Het is erg bewolkt en het dreigt zelfs te gaan regenen. Aan de overkant zien we zelfs sneeuw op de berg liggen. We maken daarom snel foto's en lopen dan - uiteraard via de veel gemakkelijkere blauwe en witte route - naar beneden.
Als we via deze route omlaag lopen zien we bordjes dat we op een (heel klein) deel van de Appalachian Trail hebben gelopen. Voor de rest van de dag zijn we uitgeteld en rijden we zonder rare dingen te doen naar onze Bed & Breakfast in Bar Harbor. Dit is een mooi huis met een porch en prachtige kamers.
Overal kun je kreeft eten, maar daar voelt Martin niets voor. We belanden daarom bij Guinness & Porcelli's in de Main street; een Iers/Italiaanse samenwerking: "combining Irish hospitality with the flavors of Italy".
Met die hospitality valt het wel mee; we krijgen de deur niet open en moeten een tijdje wachten tot er iemand hem open komt doen. Het eten is niet goedkoop maar het smaakt gelukkig prima.
Overnachting: Mosely Cottage Bar Harbor
Haha, zo herkenbaar, dat moe zijn van herfstkleuren, wij fotograferen ze ook steeds minder. Covered bridges moe zijn we nog niet, we hebben er pas 3 gezien. Vannacht in North Conway geslapen, wat een drukte n circus is het hier. We rijden vandaag snel door naar Vermont. Vandaag geen wandelingen omdat het een regendag is en gisteren lukte het ook al niet omdat alle parkeerplaatsen propvol stonden. Tsja, dat zat er natuurlijk in op een zonnige zaterdag.
BeantwoordenVerwijderen