Vrijdag 5 oktober: Een Hollands dagje in de Green Mountains

We verlaten Verona, laten Rome links liggen en rijden via de I90 naar het oosten. Dat is een tolweg. Bij Alamo hebben we voor 13 dollar een tolpas-apparaatje gehuurd waardoor je de tol niet contant hoeft te betalen maar door de speciale E-zones poortjes mag rijden. Deze registreren elektronisch je doorkomst, waarna de rekening via je credit card loopt (via Alamo in ons geval). Heel gemakkelijk.

Het eerste half uurtje van de reis hebben we af en toe last van een mistbank, maar al spoedig breekt de zon definitief door en wordt de stand mooi weer - slecht weer: 7,5 - 1,5. We zetten de radio aan. Opvallend is dat de meeste zenders geen groot bereik hebben, waardoor je al vrij snel weer van zender moet wisselen. Er zijn veel politieke reclames tussendoor. Het is volop verkiezingstijd. Een vrouw legt uit waarom zij zo'n goed rechter is. Toch een vreemd systeem dat de rechters ook gekozen worden. Met een goldie oldie zender kachelen we ondertussen voort op de snelweg.

Tussen Amsterdam en Rotterdam - ja, we komen nog eens ergens - verlaten we de I90 en rijden we via de SR7 naar de Green Mountains. Er staat vandaag een lange reisdag op het programma maar we willlen onderweg nog wel wat doen, dus hebben we gekozen om een omweg door de Green Mountains te maken. In North Bennington zouden volgens ons reisgidsje drie covered bridges moeten liggen, vlakbij de SR 67A. We rijden de SR 67A op maar ja, waar precies moeten we zijn? Tijd om koffie te gaan drinken en de weg te vragen. We zien een zaakje met de opvallende naam Coffeeshop & Theehuis. Daar moeten we meer van weten. De eigenaar vertelt dat zijn partner uit Nederland komt, vandaar de wat vreemde naam. Behalve een coffeeshop en een theehuis is het ook nog een pizzeria en verkoopt hij Cow Cola. Geen flauw idee hoe dat smaakt - wij laten het bij twee cappuccino's - maar de flesjes zien er prachtig uit.

 

Het is een verschrikkelijk aardige man en hij neemt uitgebreid de tijd om op een Guest Check een plattegrond te schetsen hoe we naar de bruggen kunnen komen. Als hij zijn plattegrondje met de weg naar de bruggen bijna af heeft, zegt hij: "obviously there is a river too" . Tot slot zegt hij dat we ook beslist het monument van Bennington moeten gaan bekijken - de Amerikanen hebben hier een keer een veldslag van de Engelsen gewonnen - en als we verder naar de Green Mountains rijden dan moeten we in Bennington stoppen bij bakkerij Krijnen. Dat is een Nederlandse vriend van hem die Hollandse lekkernijen bakt.

 

Met behulp van zijn tekening vinden we de covered bridges gemakkelijk. Vooral de eerste brug, de Henry Bridge, ligt werkelijk schitterend. Er ligt een picknickplaats naast, waar we heerlijk in het zonnetje gezeten onze "wet bottom shoo fly pie" eten die we in het Kitchen Ketchen Village in Intercourse hebben gekocht. Vervolgens nemen we uitgebreid de tijd om de brug te fotograferen.

Dat fotograferen vraagt wel het nodige geduld, want het is een populaire brug. Behalve wij zijn er nog flink wat andere mensen die bij deze brug stoppen om hem ook te fotograferen, zodat je af en toe even moet wachten tot iemand anders uitgefotografeerd is. Ook moet ik een keer wachten omdat een stelletje elkaar in de brug begint te zoenen. De bruggen worden ook wel kissing bridges genoemd omdat ze donker van binnen zijn, bij uitstek de plaats voor jonge stelletjes om wat privacy te hebben. Nou mooi hier niet en het blijft dan ook bij een korte zoen.

Als we klaar zijn met fotograferen, bekijken we de andere twee bruggen - ook aardig maar ze halen het niet bij de Henry Bridge - en rijden daarna door naar het aanbevolen monument ter ere van de gewonnen slag met de Engelsen. Dat is niet echt een bijzonder mooi monument, een hoog naald c.q. uitkijktoren en een beeld van een Amerikaanse oorlogsheld. Het meest opvallende monument staat bij de souvenierswinkeltje: een eland met op zijn rug de drie covered bridges

De Martin Martin en de Amerikaanse oorlogsheld

We vervolgen onze route en in Bennington zien we aan de SR 7 zowaar opeens de Nederlandse bakkerij. Bakker Krijnen is niet aanwezig maar zijn vrouw staat in de winkel. Ze vertelt dat haar man Hans afkomstig is uit Breda en hier een bakkerij is begonnen. We doen de groeten van de coffeeshop-meneer - ze weet precies wie we bedoelen - kopen een zak krentenbollen en vervolgen onze weg weer.

We rijden over de SR 7 en SR 100, beide scenic routes, door de Green Mountains. Het valt op dat er al best veel bomen zijn, waar de bladeren al helemaal vanaf gevallen zijn. Het lijkt er op dat de foliage hier al een beetje voorbij is. Desondanks blijft het een mooi gezicht en we maken de nodige foto's.

Ik rij en zie de een na de andere mooie fotogenieke schuur maar Martin heeft daar weinig oog voor. Als ik hem af en toe aanspoor om een foto te nemen van zo'n mooie schuur, dan staat de helft van de tijd de buitenspiegel er ook op. Waarschijnlijk rijden we rond met de meest gefotografeerde buitenspiegel van Amerika. Een voorbij rijdende koe - eentje die op een busje is geschilderd - fotografeert hij daarentegen wel weer feilloos. Op een gegeven moment zie ik een heel mooi wit huis en om niet weer met een buitenspiegel op de foto opgescheept te zitten, stop ik maar even aan de kant van de weg om zelf wat foto's te maken.

Na een tijdje moeten we vanwege tijdgebrek helaas de scenic 100 verlaten en via de SR 11 rijden we naar I87.

Op de Interstate rijdt het behoorlijk door. Hoe noordelijker we komen hoe meer kleur de bomen weer krijgen. Om een uur of zes komen we aan bij de Hillwinds Lodge in Franconia en zit een lange reisdag er op. Het is een beetje oubollig hotel - en met 170 dollar veel te duur - maar er was in dit Columbus Day Weekend niets meer vrij. We gaan eten bij de Dutch Treat. Het is zo ongeveer de enige eetgelegenheid in het dorpje en het is er dan ook druk. Het personeel - twee man in de bediening - kan het nauwelijks belopen en je moet dan ook lang op alles wachten. Het is dan ook een veeg teken dat op alle tafels een doosje met triviantkaartjes staat om de tijd door te brengen. Een tafeltje verderop klaagt een Amerikaans dame tegen de bediening dat ze al drie kwartier zit te wachten. Wij hebben ons laptopje bij ons en brengen de tijd door met ordenen van de foto's. Wij vermaken ons wel en bij ons staat het eten na vijfentwintig minuten al op tafel. Maar wij kwamen ook na de grote meute binnen. Het wachten wordt bovendien beloond. Het eten smaakt ons prima.