Zaterdag 29 september: Arlington Cemetery, het Witte Huis, musea en vermoeide voeten

Vandaag onze laatste dag alweer in Washington en we moeten nog zoveel doen! We staan weer vroeg op en ontbijten wederom in het restaurant op de zeventiende verdieping van ons hotel met uitzicht op de Potomac River. De ober herkent ons en schenkt terwijl wij ons ontbijt bij het buffet pakken alvast een thee voor mij en koffie voor Martin in. Dat hij nog weet wie wij zijn en wat wij drinken. We hebben gisteren weliswaar fooi gegeven maar zoveel was dat toch ook weer niet? Maar goed, we laten ons het ontbijt goed smaken en nemen dan bij de metrohalte Rosslyn de metro naar het Arlington National Cemetry. De roltrap bij Rosslyn is niet bepaald een kleintje.

Het is slechts één halte voor ons. Om 8.15 uur stappen we het Visitor Center van Arlington National Cemetry binnen. Het is er nog heel rustig en dat geldt voor de hele begraafplaats. Zelfs zo rustig dat als we bij het graf van John F. Kennedy, zijn vrouw en twee jong gestorven kinderen zijn, we daar helemaal alleen staan. Dat is wel makkelijk bij het maken van foto's.

Zijn broer Robert ligt er overigens vlak bij in de buurt. Robert heeft een heel simpele witte steen, net zoals de vele duizenden andere graven op de begraafplaats. Al die graven bij elkaar  is wel een indrukwekkend gezicht.

Als Martin naar de data op de grafstenen kijkt, zegt hij dat het hem opvalt dat de meeste mensen hier pas begraven zijn nadat ze zijn overleden. Ja, dat mag ik hopen. Als ik zeg dat het vrij normaal is, dat mensen pas begraven worden nadat ze zijn overleden, zegt hij dat hij eigenlijk wou zeggen dat hij had gedacht dat er alleen maar mensen lagen die gesneuveld waren tijdens een oorlog en niet ook mensen die de oorlog hadden overleefd en op hoge leeftijd  "thuis" waren overleden. Er liggen echter ook veel militairen die de oorlog of soms zelfs meerdere oorlogen overleefd hebben, en die na hun dood, ja ja Martin, alsnog hier zijn begraven. Zo zien we het graf van iemand die mee vocht in de Spaans-Amerikaanse oorlog, de Philipijnse oorlog, WO I en ook nog WO II - die dit allemaal overleefde -  en die uiteindelijk op 105-jarige leeftijd overleed.

Als het bijna negen uur is, spoeden wij ons naar het graf van de onbekende soldaat. Daar vindt de wisseling van de wacht plaats. Een soldaat met een geweer loopt bij het graf de hele tijd heen en weer. Van de site van de begraafplaats weet ik dat hij precies 21 stappen loopt, dan 21 seconden naar het westen kijkt, dan 21 seconden naar het noorden kijkt en dan herhaalt die hele procedure zich weer de andere kant op. Bij het draaien klikt hij met zijn hakken. Aan zijn schoenen zit een stukje ijzer waardoor dit harder klinkt.  De plek waar hij stilhoudt is helemaal uitgesleten. De factor 21 heeft te maken met de hoogste militaire eer die iemand in Amerika kan krijgen, namelijk 21 saluutschoten.
Het is natuurlijk wel een heel getel voor zo'n wacht en daarom is hij in de winter na een uurtje uitgeteld en in de zomer zelfs na een half uurtje en wordt de wacht gewisseld. Een strenge sergeant begeleidt de nieuwe wacht en is een behoorlijke tijdje bezig met het controleren van het geweer en de kleding van de nieuwe wacht. Hij ziet na lang zoeken tijdens de inspectie een al of niet imaginair pluisje op het kostuum van de nieuwe wacht en haalt het weg. Gelukkig was de inspectie dus niet voor niets. Als de wacht afgelost is, wordt er ook nog een krans gelegd. De sergant vraagt aan alle militairen in het publiek om tijdens het spelen van de Last Post te salueren en of de burgers dan hun hand op het hart willen leggen. Ik volg dat verzoek maar het maken van een foto wordt daardoor natuurlijk wel wat lastiger.

Na de wisseling van de wacht lopen we nog wat rond op de begraafplaats. Het is ondertussen al wat drukker geworden en in de verte wordt zo te zien iemand begraven. Er staat een Schotse doedelzakband klaar. Even verderop zien we militairen gekleed in oorlogstenue (die hebben gediend in Irak of Afganistan zo te zien) en die zich verzameld hebben rondom één van de vele graven. Ze nemen foto's van het graf. Waarschijnlijk van een gesneuvelde collega. Dat is toch wel indrukwekkend om te zien. We kijken verder nog wat rond, maken de nodige foto's en vertrekken dan weer richting uitgang.

Als we terug naar de uitgang wandelen, zien we een grote groep mensen richting het graf van Kennedy lopen. Zeker net een bus met toeristen aangekomen denk ik. Maar dan zie ik nog een groep. En nog een groep en nog een groep. Het houdt maar niet op. Het is opeens razend druk. Misschien komt het doordat het weekend is. Tip dus: zorg er voor dat je er vroeg bent.

Als we weer bij de metro zijn, overwegen we even of we via de Arlington Memorial Bridge en de Mall richting het National Museum of American History zullen lopen. Dat ziet er als een mooie wandeling uit, maar omdat we a) niet bang zijn dat we vandaag te weinig zullen lopen en b) we aan een strak tijdschema vastzitten, kiezen we toch maar voor de metro om naar het museum te gaan. We moeten straks namelijk ergens op tijd zijn! Als ik het station uit wil lopen, weigert het poortje mij door te laten. Heb ik weer - duizenden inwoners van Washington lopen dagelijks zonder problemen door het poortje en bij mij blijft hij dicht. Een vriendelijke metromeneer in een hokje laat mij na het controleren van mijn metropasje er vervolgens gelukkig uit en we kunnen dan alsnog naar het museum lopen.

Het bekijken van het museum staat overigens pas voor 's middags op het programma, maar toch gaan we er nu alvast even heen om wat spullen, zoals mijn handtas, in een kluisje stoppen. Dit in verband met ons bezoek aan het Witte Huis. Ruim drie weken geleden heeft Martin een mailtje naar senator Bill Nelson van Florida gestuurd met het verzoek of hij voor ons op 29 september een plekje had op een tour door het Witte Huis. Pas drie weken van te voren aanvragen is meestal te kort -  vaak moet je dat wel een paar maanden van te voren doen - maar wonder boven wonder kregen we een mailtje terug van de senator dat hij very pleased was om ons voor 29 september uit te nodigen voor de tour. Dat die dag ook zijn verjaardag is, zal ongetwijfeld toeval zijn.

De veiligheidsmaatregelen bij een bezoek aan het Witte Huis zijn erg streng. We hebben een lijst ontvangen waarop staat wat allemaal niet mee mag. Wapens bijvoorbeeld, dat mag niet. Tamelijk verrassend maar het zij zo. Dat op de lijst ook staat dat je geen camera mee mag nemen -  daar gaan de foto's -  en ook geen handtassen is veel vervelender. Die moet je zolang ergens in een kluisje opbergen. Dat kan niet bij het Witte Huis. Het Museum of American History ligt gelukkig niet zo ver van het Witte Huis af en heeft wel kluisjes. Nadat we onze "verboden" spullen hebben opgeborgen begeven we ons op weg. Voordat we het Witte Huis in kunnen, ondergaan we liefst vijf veiligheidscontroles. De eerste stelt niet zo veel voor. Bij de weg naar de "toeristen"ingang van het Witte Huis wordt ons door een agent gevraagd of we een uitnodiging hebben. We zeggen ja en mogen prompt verder zonder dat hij iets wil zien. Een controle van niks dus. De tweede controle is wel een stuk strenger. We moeten bij een hek onze paspoorten laten zien en er wordt gecontroleerd of we wel op een lijst staan. Bij de derde controle wordt nogmaals gecontroleerd of we wel op de lijst staan. Bij de vierde controle moet je in een soort poortje staan, waarna een bewaker heel moeilijk naar een schermpje kijkt en vervolgens 'good' roept (of niet; maar gelukkig bij ons wel) en bij de de laatste controle gaat de inhoud van je zakken door een scanner. Daarna mogen we het Witte Huis binnen.

We komen binnen in de East Wing. Dat is niet het woon- en het bestuursgedeelte maar het gedeelte dat wordt gebruikt voor ontvangsten en staatsdiners. We zijn niet de enigen die een uitnodiging hebben gehad en en in een lange rij met voornamelijk Amerikanen schuifelen we - het is een 'selfguided tour'-  langzaam door de verschillende vertrekken. Het begint met een hal en een gang met foto's van allerlei presidenten, zowel democraten als republikeinen, gefotografeerd tijdens ontmoetingen met allerlei belangrijke mensen  - we zien dus geen Nederlanders -  en met een aantal familiefoto's van Obama met zijn vrouw en kinderen. Ook zijn er een aantal foto's te zien van een aantal presidenten met hun honden, de first dogs. Daarna komen we langs wat ontvangstkamers, een groene, een blauwe en een kamer waarvan ik de kleur vergeten ben. Dit deel van het Witte Huis heeft nog het meeste weg van een Frans paleis, niet alleen qua kamers maar ook qua inrichting.
Op een gegeven moment staan we ongeveer halverwege het Witte Huis, in het ronde gedeelte dat je altijd op tv ziet. Als we daar naar buiten kijken, kijken we over het grasveld uit en zien in de verte allerlei mensen achter de hekken naar het Witte Huis staren. Jammer dat we geen foto's kunnen nemen. De laatste grote kamer die we te zien krijgen is de gele zaal waar de staatsdiners worden gehouden. De zaal lijkt niet eens zo groot maar volgens de beveiligheidsman die er stond konden er wel 140 man aanzitten. Dat wordt dan indikken  - niet bij uitstek iets om bij een diner te doen.Van binnen vonden we het Witte Huis kleiner dan dat het er van buiten uitziet. Na zo'n 45 minuten staan we weer buiten, een leuke ervaring rijker.

Over de rest van de dag zal ik kort zijna; we hebben het National Museum of American History bekeken. Onder andere de collectie van jurken die de first ladies droegen tijdens de inaugaratie en ook een oude houten, door de Engelsen lek geschoten, kanonneerboot; om maar eens twee heel verschillende dingen te noemen.

Ook hebben we 's middags alsnog foto's van het Witte Huis genomen - maar dan van de buitenkant vanachter het hek dat we 's morgens zagen.

Tot slot hebben we ook nog een bezoek gebracht aan het National Air and Space Museum.

Allemaal heel leuk maar - met al het lopen - ook allemaal heel vermoeiend. Zelfs zo vermoeiend dat we 's avonds maar  in het restaurant van het hotel zijn gaan eten. We hadden geen puf meer om uit te gaan.