Vrijdag 11 oktober. Boston in the rain

Vandaag al weer onze laatste dag. Boston staat op het programma. We zitten in een Best Western in Cambridge op tien minuten lopen van het einde van de rode metrolijn en we laten de auto daarom bij het hotel staan en lopen naar de metro toe. Het is een beetje bewolkt maar volgens de weersverwachting zal het opklaren.

Harvard
Als eerste gaan we naar Harvard. Dat is tien minuten met de metro. Het bekendste en oudste deel van Harvard is de Harvard Yard.  Hier staan veel oude gebouwen met rode bakstenen.

De luie student 

Martin dacht dat dit standbeeld 'de luie student' moest voorstellen. In werkelijkheid is het een standbeeld van John Harvard, de oprichter van de universiteit.

De Widener bibliotheek

Eén van de grotere gebouwen is de Widener bibiliotheek. Martin, de grote Titanic-kenner, kent de achtergrond van dit gebouw. De Widener bibliotheek en een hoop zeldzame boeken zijn namelijk aan Harvard geschonken door de rijke weduwe Widener. Haar man en haar zoon kwamen om bij de ramp met de Titanic. Zijzelf overleefde het. Haar zoon, een ex-Harvard-student  was een verzamelaar van zeldzame boeken. Ze schonk zijn verzameling, waaronder een Gutenberg-bijbel, aan Harvard en financierde daarbij tevens het gebouw. Volgens de overlevering stelde zij daarbij één eis. Alle studenten aan Harvard moesten over een zwemdiploma beschikken. Haar zoon kon namelijk niet zwemmen en zij dacht dat dat de reden was dat hij bij de ramp om het leven was gekomen. In de jaren twintig heeft inderdaad kortstondig de regel bestaan dat de studenten een zwemdiploma moesten hebben. Zonder zwemdiploma kon je niet afstuderen. Die eis is later afgeschaft.

Dit staat boven een toegangspoortje. Martin liep ook door het poortje maar ik heb nog geen effect gezien.

Studenten op weg naar college in de Harvard Hall

Daarna pakken we de metro naar het centrum. Helaas begint het te regenen. We schuilen even voor een koffiepauze met cheesecake in een café. Het blijft regenen. Dat was niet voorspeld. Onze papraplu's liggen dan ook in onze hotelkamer: "not a good place for an umbrella" zegt Martin. Uit het raam starend bedenkt hij ter plekke een titel voor een hitsingle: "Boston in the rain". Volgens hem een perfecte titel voor een tragisch liefdelied. Zo lang hij maar niet gaat zingen vind ik het goed. 

We gaan op een gegeven moment toch maar op pad en lopen eerst naar Beacon Hill, een wijk met mooie huizen. Daarna beginnen we aan de Freedom trail: een wandeling langs historisch Boston. De route is aangegeven door middel van een rode baan op het troittoir. Onderweg zien we diverse oude kerkhoven en gelukkig klaart het weer na een tijdje ook een beetje op.

Onder dit gebouw bevindt zich een metrostation!

Soms valt het niet mee om de trail te blijven volgen



Hier vermaakten de Kennedy's zich vroeger vaak 

Heel modern maar toch een historische plaats. Volgens twee toevallig passerende Amerikanen was dit de plaats waar de Kennedy's vroeger heel vaak uithingen. (Binnen in het gebouw uiteraard.)
Het is ondertusen gelukkig helemaal droog gewordenen. Het zonnetje begint zowaar nog te schijnen. Dat is niet alleen fijn voor ons, maar ook voor een groep mensen die de omstanders tracteert op een zombie-flashmob.

Een onverwachte Halloween Flashmob langs de route van de freedotrail.  

Ook zien we weer een oud kerkhof. Dit is het oudste kerkhof van Boston. Hier liggen graven uit 1680.

Uitzicht op de skyline van Boston

Afval op de weg? Nee, kunst bij een markt in de weg vastgeklonken

Eén van de vele mooie straten met oude huizen

De Freedom trail eindigt uiteindelijk bij de USS Constitution. Dit meer dan 200 jaar oude schip is het vlaggeschip van de Amerikaanse marine en is na een opknapbeurt nog steeds zeewaardig. Elk jaar "vaart" hij één keer uit  - op 4 juli op Independance day - en meert dan bij terugkeer andersom af zodat het schip door de jaren heen evenredig aan de weersomstandigheden wordt blootgesteld. De Amerikanen zijn heel zuinig op het schip, want je mag het alleen na een zorgvuldige securitycheck bezoeken.

Daarna lopen we weer terug naar het centrum. Boston is een stad met veel mooie bakstenen gebouwen.

We komen ook een gebouw tegen met daarin veel lekkere voedseltentjes.



Dit is toch niet onze Spot the lighthouse dog?

Als we tegen de avond teruggaan naar het hotel, blijken we een langzame metro te hebben. Hij blijft vaak in de tunnel stilstaan en doet er uiteindelijk meer dan 35 minuten over om bij het eindpunt te komen. Buiten bij de metro worden kiezers opgeroepen om zich te registreren voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen. 


Bij het metrostation worden de mensen opgeroepen om te gaan stemmen bij de prersidentsverkiezing.

Helaas wij moeten morgen naar huis. 's Avonds pakken we de koffers in. Een mooie vakantie zit er op.

Donderdag 11 oktober. Op jacht naar vuurtorens

Bij de Best Western is het ontbijt inbegrepen. Het buffet heeft warme en koude gerechten, en we kunnen er dan ook wel weer even tegenaan als we klaar zijn.

We hebben een geweldige dag uitgezocht voor de vuurtorens, het is een stralende ochtend, hoewel het wel erg fris is. Vlakbij Portland zijn twee vuurtorens. We rijden eerst naar de Portland Headlight.  Je kunt om de vuurtoren heenlopen en er is een museum, dat echter nog niet open is als wij er zijn. In de verte zien we nog een vuurtoren op een eilandje.

De Portland Lighthouse is beroemd, en dat is te merken aan het aantal bezoekers; als wij weggaan komen er net twee bussen aan met bezoekers. Fijn dat we er net op tijd waren.

Vervolgens rijden we naar de Two Light Lighthouses. Hier is een Statepark dat naar de vuurtorens genoemd is. Voor het bekijken van de vuurtorens hoef je echter niet naar het Statepark te gaan (die entreekosten kun je je dus besparen), maar sla je linksaf. Bij de kust zien we slechts één vuurtoren, de andere is blijkbaar niet meer in gebruik en is alleen via een zijweg te zien. Deze vuurtorens zijn particulier bezit en je kunt ze dus alleen van een afstandje bekijken.

De volgende stop is de Neddick Lighthouse, vlak voor York. De ligging van deze vuurtoren is prachtig. De vuurtoren ligt op een eilandje. Je kunt niet op het eiland komen, maar we zien wel een soort lift vanaf de kust naar het eiland.

We vertrekken daarna richting Boston. Het eerste stuk rijden we over een scenic route langs de kust. Daarna rijden we via de I95 naar het zuiden. We hebben onderweg nog één stop gepland en wel een bezoek aan Salem. Dit plaatsje is beroemd door de heksenprocessen die hier eind zeventiende eeuw gehouden werden. Een twintigtal mensen werd beschuldigd van hekserij, veroordeeld en opgehangen. Ook een aantal honden legde het loodje. Dat waren ook betoverde heksen. Het hele heksengedoe hield pas op toen iemand de vrouw van de gouveneur beschuldigde. Deze stelde daarop dat hekserij niet bestond en dat was het einde van het hekserijgedoe in Salem.

De gouverneur had het verkeerd. Hekserij in Salem bestaat nog steeds. Dat denken wij tenminste, want als we de afslag naar Salem willen nemen - volgens onze AAA-kaart is dat afslag 47 - , dan is deze verdwenen. Dat moet tovernarij zijn. Weggetoverd. We zien wel afslag 48 en even later afslag 46, maar geen afslag 47. We nemen daarop  maar de afslag 46 in de hoop dat hij ons naar Salem brengt, maar dat is vergeefse hoop. Hij brengt ons via de SR1 richting Boston. De door de Martin Martin voorbereide route richting ons hotel - die ging via de I93 - kunnen we prompt weggooien, maar zowaar leidt de Martin Martin, mede dankzij de AAA-kaart van Boston, ons toch naar ons hotel in Cambridge, een drukke voorstad van Boston. Hier hebben we een Best Western geboekt die op tien minuten lopen ligt van het eindpunt van de rode metrolijn.

Woensdag 10 oktober. Een regendag met een lichtpuntje

Vandaag hebben we een reisdag. We verlaten Acadia en rijden richting Boston. We zien wel hoever we komen. Voorlopig is dat niet ver want na een paar kilometer rijden staan we al stil. Roadworks op de brug naar het vasteland is de oorzaak. Er is slechts één rijbaan beschikbaar en beide kanten mogen om de beurt rijden. Elke kant krijgt telkens even veel tijd. Die evenredige tijdsverdeling is mooi voor de auto's die het eiland willen oprijden - dat zijn er enkele tientallen - maar wat minder mooi voor de auto's die het eiland af willen - dat zijn er honderden. Niet zo'n handige verdeling dus en pas na veertig minuten zijn we over de brug.

We hebben een paar dingen opgeschreven die we onderweg willen  bekijken. De eerste echte stop die we hebben gepland is Fort Knox. Niet het fort waar het Amerikaanse goud ligt maar een oud Fort bij Bucksport. Het fort is in het begin van de negentiende eeuw bij een riviermonding gebouwd om een inval van de Engelsen in Maine te voorkomen. In het Fort Knox State Park bevindt zich niet alleen het oude Fort, maar ook een hypermoderne hoge brug, die naast een oude brug is gebouwd omdat daar de constructie van ging door roesten.  In de top van een van de pilaren zit een uitkijkplatform, bereikbaar met een lift. Nu we toch hier zijn kopen we er een kaartje voor. Het uitzicht is aardig maar echt heel bijzonder vinden we het niet - mede gezien het feit dat het behoorlijk bewolkt is. Het weer is dan ook stuk minder dan gisteren in Acadia.

Vervolgens bezoeken we het fort. Nu heb je forten en kastelen die historisch gezien heel interessant zijn. Ook heb je forten en kastelen die heel mooi zijn. Als je geluk hebt, dan heb je een fort of een kasteel dat niet alleen historisch gezien heel interessant is, maar ook heel mooi is. Dit fort is geen van beide. Het is historisch gezien volkomen oninteressant - er verscheen bijvoorbeeld nooit een vijand voor de deur. Dertien jaar lang werd het fort dan ook slechts bemenst door één enkele soldaat. En het is ook geen mooi fort, mede omdat het van binnen nooit is afgebouwd. Na twintig minuten hebben we het beiden dan ook al wel gezien. Arme man die hier dertien jaar lang in zijn eentje heeft moeten zitten.

De volgende geplande stop is Camden. Dat plaatsje staat in de top tien van de mooiste foliage plaatsen in New Engeland. We zien inderdaad de nodige rode bomen, maar echt een groot succes is ons bezoek aan het plaatsje ook niet te noemen. Het is er best druk en het begint ook nog eens te regenen. Toch is er ook wat positiefs te vemelden over ons bezoek aan Camden en wel in het bijzonder over ons bezoek aan de Baynton McKey. Dat is een kleine gezellige eetgelegenheid aan de Mainstreet. Buiten beloven ze "good food" en binnen maken ze die belofte waar. Ik eet een heerlijke haddock and corn chowder. Die is niet aan Martin besteed. Hij houdt het bij een cappuccino.

Ondertussen zoekt hij in een oude vuistdikke reisgids die er voor bezoekers ligt, het adres en de route op van de vuurtoren van Owls Head. Eén van de dingen die ik rijdend langs de kustweg wil doen, is het bekijken en fotograferen van de mooie witte vuurtorens van Maine.

Hoe verder we naar het zuiden rijden, hoe harder het begint te regenen. Dat is nou niet direct het weer wat ik in gedachten had om vuurtorens te fotograferen.  

Welke van deze stoplichten is nu voor mij?

Met behulp van de Martin Martin - en vooral dankzij de aanwijzingen  van de reisgids  - linksaf op de kruising bij een klein postkantoortje -  bereiken we het statepark waar de vuurtoren zich bevindt.

Bij een klein postkantoor linksaf

De paraplu gaat mee en omhoog en na een stukje lopen bereiken we de vuurtoren. Het is een kleintje en het is dat je niet van een vuurtoren zegt dat het een schatje is, anders zou ik zeggen dat het een schatje is.

Vlak voor de trap naar de vuurtoren zien we op een steen een puzzelopdracht staan: "Spot the lighthouse dog". Is er iets in de vorm van een hond op de vuurtoren te zien? We kijken beide naar de toren maar nergens zien we iets dat op een hond lijkt. Als we nog eens naar de steen kijken, dringt het opeens tot ons door. Het is helemaal geen opdracht maar de grafsteen van een hond met de naam Spot. 

Om met dit weer vuurtorens te bekijken is geen goed idee en mede gezien dat het al best laat is, besluiten we om een hotel te gaan zoeken. Bij South Portland ligt de beroemde Portland Head vuurtoren. We besluiten om daar te overnachten, zodat we gelijk 's morgens vroeg deze vuurtoren kunnen bekijken - volgens de weersverwachting is het dan weer zonnig. De Martin Martin leidt ons perfect door het grote Portland heen maar in South Portland gaat het mis. Nergens een motel te zien. Het begint ondertussen donker te worden en steeds harder te regenen. Bij een benzinestation vragen we de weg. Van twee verschrikkelijk aardige jongens krijgen we een kaart mee waar alle hotels en  motels uit de omgeving op staan en waar ze op gaan geven hoe we moeten rijden.

Als we weer verder rijden valt de regen met bakken uit de hemel. De ruitenwissers die op de hoogste snelheid staan kunnen het nauwelijks aan. Het is een complete wolkbreuk. Er ligt veel water op de weg en op sommige plaatsen spat het water meters omhoog. Daarnaast is het ook nog eens pikkedonker. Straatnamen kunnen we nauwelijks lezen maar uiteindelijk slagen we er in om het in toeristengedeelte van South Portland te komen en zien we een Best Western. Na stevige onderhandelingen - "Heeft u een kamer?" "Ja". "Die nemen we."  -  hebben we een onderdak.



Dinsdag 9 oktober. Acadia NP

Vandaag staat een bezoek aan het Acadia NP op het programma. Echt goed voorbereid zijn we niet. We laten ons dus verrassen. En het blijkt een aangename verrassing te zijn. Acadia NP is een prachtig park. Stranden, zee, woeste rotsen, bossen, meren, heuvels en bergen. Nu hebben we ook geluk dat het een prachtige zonnige dag is en dan ziet alles er natuurlijk veel mooier uit.

In het kort even de dingen die we hebben bekeken.

Sand Beach

Een mooi stukje strand, meer om te relaxen dan om te zwemmen. Zelfs in de zomer zal je hier niet veel zwemmers zien. Dat komt door de temperatuur van het zeewater. Veel warmer dan 10 graden Celsius wordt het niet.

Thunder Hole

Bij Thunder Hole kan je spectaculaire foto's maken van de golven die op de kust beuken. Vooral als er sprake is van hoogtij en een woeste zee.

Bij Thunder Hole bevindt zich een soort inhammetje in de rots. Als een golf zich in deze opening stort en en het water er daarna weer uitgeperst wordt, dan gaat dit gepaard met een luide donderslag, vandaar de naam Thunder Hole. Op bovenstaande foto ziet het er heel indrukwekkend uit maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat toen wij er waren de zee kalm was en het tij eb was. De donderslagen klinken dan meer als puffetjes en de woeste golven kan je ter plekke dan alleen maar op een ansichtkaart zien. Zie hieronder hoe het plekje van de woeste golf er uitzag toen wij er waren.

Gorham Mountain Trail

Na ons klimavontuur van gisteren is dit een appeltje - eitje voor ons. Het is een niet al te moeilijke trail. Het enige waar je onderweg op moet letten is dat je de stapeltjes stenen moet blijven volgen die telkens de trail aangeven. Onderweg en boven heb je mooie uitzichten en de herfstkleuren maken de vergezichten nog mooier. Als je boven bent, dan kan je de berg eventueel ook van de andere kant afdalen. De trail gaat namelijk verder. Wijs geworden door onze ervaringen van gisteren - ja, ja, we leren wel wat -  vragen we aan een dame die er als professioneel wandelaar uitziet of dat verstandig is. Ze vraagt of we een kaart hebben. Jazeker, in de auto. "Not a good place for a map" zegt ze. Zelf heeft ze een heel gedetailleerde wandelkaart bij zich. Ze laat zien dat de doorgaande trail goed loopbaar is. Echter als je beneden bent, dan moet je wel een eindje langs de weg teruglopen naar de auto. We kiezen er daarom voor om terug dezelfde route als heen te lopen.

Jordan Pond

De grootste uitdaging bij het lopen van de trail om dit meer heen is het vinden van een parkeerplaats. De trail begint namelijk bij het enige restaurant in dit deel van het park en het is er dan ook razend druk. We hebben geluk. Op de overflow-parkeerplaats is het laatste vrije plekje voor ons.

Tip: rij zeker tussen de middag niet linksaf de gewone parkeerplaats bij het restaurant op - dat levert alleen maar een rondje file rijden op de parkeerplaats op - maar rij rechtstreeks door naar de overflowparkeerplaats.

We lopen een rondje om het meer. We doen dit tegen de wijzers van de klok in. Het eerste deel lopen we over een mooi wandelpad. Het tweede deel loop je vooral over een boardwalk en tussen wat boulders door. Dat deel is wat minder. 

Hier is een bever aan het werk

Het pad op de heenweg

Het bruggetje op de trail. Dit ligt ongeveer halverwege.

Deze boardwalk gaat maar eindeloos door.

Deze twee bergen deden Martin ergens aan denken.

Cadillac Mountain

Het is niet moeilijk om boven op deze berg te geraken. Je kan er namelijk gewoon over een verharde weg met de auto heen rijden. Bovenop kan je bij helder weer kilometers ver kijken. Je kan er een klein rondje lopen. Ze noemen het een trail maar dat is zwaar overdreven. Het is gewoon een verhard wandelpad van hooguit 300 meter. Van dit soort trails lusten wij er wel tien. De uitzichten zijn fraai.

Het witte ding op de foto is een groot cruiseschip dat voor anker ligt bij Bar Harbor.

Al met al is een bezoek Acadia NP zeer aan te raden. Dat doen dan ook veel mensen wat tot gevolg heeft dat het er wel eens druk kan zijn. Plan daarom je bezoek bij voorkeur niet in het weekend. Wij zaten er op een dinsdag en toen viel het - met uitzondering van het restaurant bij Jordan Pond - wel mee. Bij het restaurant was er een wachtrij van 35 minuten toen wij er waren. Daar hadden we geen geduld voor. We hebben daarom de beroemde popovers (een Amerikaanse versie van Yorkshire pudding) gemist.