Woensdag 3 oktober: Kleine en grote watervallen

Als we 's morgens vroeg opstaan en naar de receptie lopen is er niemand te zien. Wel ligt er een telefoon op de balie met een briefje waarop staat dat ene Jim ergens op het terrein aan het werk is. Je kan hem bellen als je hem nodig hebt, dan is hij er binnen vijf minuten. We hebben hem niet nodig, want de ontbijtspullen staan al klaar. Veel stelt het niet voor, wat bagels, jam, sinaasappelsap en koffie en thee. We pakken wat mee en eten het op, zittende op onze veranda met schommelstoelen en uitzicht op het meer.

Als we vertrekken is Jim nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. We leggen de sleutel op de balie en rijden richting het Watkins Glen State Park. In het entreehokje zit niemand, maar er hangt een briefje dat je naar binnen mag gaan en of je dan op de terugweg de entreeprijs wilt betalen. Het is een volk van briefjesschrijvers die mensen van Watkins Glen.

Ik doe mijn wandelschoenen aan, pak mijn statief dat ik speciaal voor dit park heb meegenomen en begin aan de wandeling. Watkins Glen is een nauwe kloof, in 12.000 jaar tijd diep uitgesleten door een klein stroompje. Een informatiebordje laat zien tot hoever het water de kloof heeft uitgesleten.

Er is een pad aangelegd dat pal naast de kreek en de diverse watervalletjes ligt, en soms zelfs achter een waterval langs loopt. De totale lengte van het pad bedraagt 1,5 mijl en je moet een behoorlijk hoogteverschil overwinnen. Over de tocht omhoog doen we zo'n twee uur, over de tocht omlaag maar drie wartier. Dat tijdsverschil komt niet alleen door het omhoog versus omlaag lopen maar vooral omdat we op de heenweg maar foto's blijven maken. Dat is wel erg lastig want het is een vrij donkere kloof, waardoor de foto's met het water al snel of te donker of te licht zijn.

Onderweg zie ik een vreemd kikkertje met zwarte stippen op zijn rug. Die moet ook op de foto. Martin vraagt ongeduldig wat ik aan het doen ben. Als hij hoort dat ik een raar kikkertje aan het fotograferen ben, zegt hij dat ik al een rare prins heb, dus die kikker kan ik wel laten lopen.

Wij lopen van beneden naar boven; het is ook mogelijk om de wandeling in één richting te doen en dan met de bus naar het beginpunt terug te gaan. De bus rijdt vandaag echter niet.

Als we het park verlaten, betalen we alsnog de entreeprijs en rijden richting Niagara Falls. We maken echter nog wel een ommetje en wel door het Letchworth State Park dat niet zo ver van Buffalo af ligt. Het is een van de meest merkwaardige parken die we gezien hebben. Dat komt niet door de natuur zelf, maar doordat men langs de ongeveer 20 mijl lange weg die door het park loopt overal het gras heeft gemaaid. Hoe wonderlijk. Alsof het een gewoon stadspark is. Wellicht is dat de reden dat dat relatief veel oudere mensen in het park rondlopen. Je kan er verschillende trails lopen maar daar hebben we geen tijd voor. We beperken ons tot wat uitzichtpunten over de rivier, picknicken met de restanten van de pizza van gisteren en lopen naar één van de drie watervallen in het park.

Echt heel bijzonder vind ik het park niet, maar toch is het wel fotogeniek. Dat komt door de mooie herfstkleuren. De verkleuring van de bomen is hier in volle gang. Opvallend zijn de vele geel gekleurde bomen. Maar buiten het herfstseizoen lijkt het ons een beetje saai park, ondanks de activiteiten die je er kunt ondernemen.

Als we verder rijden richting de Niagara Falls is het al vier uur. Onderweg moeten we nog even stoppen voor een schoolbus die een kind uitlaat. Als we in Buffalo aankomen legt de Martin Martin uit dat we die en die route moeten rijden en dat we dan bij een bepaalde brug uitkomen en daar Canada in zullen rijden. We hebben een hotelkamer gereserveerd aan de Canadese kant. Opeens ziet hij een bordje staan dat verwijst naar een brug naar Canada en roept dat we die moeten hebben. Als we er boven op rijden, blijkt het dus de verkeerde brug te zijn. We kunnen echter niet meer omkeren en via de brug bij Lake Erie rijden we Canada in. Een heel andere brug als we gepland hebben. Als we aan de dame van de paspoortcontrole vragen hoe erg dat is, blijkt het gelukkig helemaal niet erg te zijn. Sterker nog, zo is het veel gemakkelijk ons hotel te vinden dan via de de route door Buffalo heen. Ze legt uit hoe we moeten rijden en geeft ons een stempel in ons paspoort. De Martin Martin kijkt met een blik van: zie je wel, ik wist het wel.

We vinden inderdaad gemakkelijk ons hotel. Het is de Embassy Suites vlakbij de watervallen. Martin wilde graag een keertje luxe zitten met een view en dat hebben we inderdaad. We zitten op de 38e verdieping met uitzicht op beide watervallen. Het is een suite met een woonkamer, een dubbele jacuzzi, een aparte badkamer met douche en slaapkamer met een raam van de grond tot het plafond. Goedkoop is het niet, maar vooruit je hebt wel een uitzicht.

We lopen voor we gaan eten nog naar de watervallen. Dat valt nog niet mee. Het lijkt heel dichtbij maar het is nog even zoeken naar een goede route. Uiteindelijk staan we naast de Falls. Al van grote afstand word je nat van het opspattende water. Het geluid is oorverdovend, zo vlakbij.

We eten vlak bij ons hotel, bij de Applebee's. Na het eten lopen we nog even langs de watervallen. Ze worden 's avonds verlicht met wisselende kleuren.

Groen licht, het water mag omlaag vallen